Κοινωνία - Οικονομία (Η Εκκλησία του Δήμου)

Κατ΄αρχήν συνταυτίζομαι μαζί σου.

stergiosbik έγραψε:
Αυτοι ολοι οι ανθρωποι μπηκαν ΠΑΡΑΝΟΜΑ στη χωρα ειτε αρεσει σε καποιους ειτε οχι.
Απο τη στιγμη που ειναι ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ολα τα υπολοιπα ειναι θεωριες για συζητηση.
Προφανως μιλαμε γι ανθρωπινες ψυχες αλλα αυτο δε σημαινει οτι μπορει ο καθενας να μπαινει οπου του γουσταρει κ να κανει οτι θελει.

el.wiktionary.org/wiki/illicit
el.wiktionary.org/wiki/%CF%80%CE%B1%CF%8...BF%CE%BC%CE%BF%CF%82

stergiosbik έγραψε: Κι εγω συμφωνω να βοηθαμε τους συνανθρωπους μας αλλα στο οριο που αντεχουμε.
Οπως δε γουσταρω στο σπτι μου να μπαινει οποιος θελει ετσι κ στη χωρα μου δε γουσταρω να ερχεται ο καθε πικραμενος.

Και τους βοηθήσαμε με το παραπάνω ...και δουλειά τους δώσαμε και φαγητό όταν ήταν πεινασμένοι και ρούχα και παπούτσια όταν χρειαζόταν, και στα σπίτια μας τους βάλαμε (όχι απαραίτητα με νοίκι)ακριβώς γιατί είμαστε άνθρωποι και τους αγαπήσαμε τους παρανόμους αυτούς, και πήγαμε και στην αστυνομία και τους δηλώναμε και τους κρύβαμε όταν τους κυνήγαγαν κι ευχαριστώ μας είπαν.Και όλα μέχρι ενός σημείου καλά. Κάπου στην συνέχεια όμως ξεφτιλίστηκε το πράγμα! Οι νεοφερμένες καραβιές ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ δεν ζητούσαν ....ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ!!!!!!!
και πάλι με κάθε προσπάθεια καλής θέλησης τους βοηθούσαμε. Ε ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΟΥΝ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΙ ΤΑΧΑΜΟΥ ΒΟΗΘΗΤΕΣ ΤΩΝ <<ΑΔΥΝΑΤΩΝ>>, που δεν έχουν δώσει ούτε ένα πιάτο φαγήτό ΠΟΤΕ στην ζωή τους, όχι μόνο σε ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ αλλά ούτε σε νόμιμους φτωχούς πολύτεκνους!!!!

stergiosbik έγραψε: Εχε επισης υπ οψην σου οτι οταν σε φιλοξενουν καπου οφειλεις να σεβεσαι αυτους που σε φιλοξενουν αλλιως σε πετανε εξω με τις κλωτσιες.

Ναι αλλά εμείς έχουμε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ και οφείλουμε να σεβόμαστε τα ήθη και έθιμα της φιλοξενίας.Πρέπει να βγούμε ηθελημένα από το σπίτι μας για να μπουν εκείνοι !!!! για να αποδείξουμε στους ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ότι δεν είμαστε ρατσιστές !!!!!
el.wiktionary.org/wiki/%CF%86%CE%B9%CE%B...B5%CE%BD%CE%BF%CF%82

el.wiktionary.org/wiki/%CF%86%CE%B9%CE%B...B5%CE%BD%CE%BF%CF%82

Για να ξεφυγουμε λιγάκι από τη συζήτηση παραπάνω, αναδημοσιεύω μιά άποψη που πιστεύω έχει σωστά στοιχεία, αν και υπάρχουν παραδείγματα που δεν την αποδεικνύουν.

Για αυτούς που γεννήθηκαν πριν το 1960...

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε,

δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε

και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι

και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,

καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.


Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί,

παίζαμε ολη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού
είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.

Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει.

Τότε δεν υπήρχαν κινητά.

Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.

Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.

Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.

Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations , Nintendo 64 , 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet..

Εμείς είχαμε φίλους.

Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.

Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε
κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,
όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα.


Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο!

Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.

Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΛΕΦΤΑ.. ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ...


ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ
Του Σαράντου Καργάκου,
Ιστορικού – Συγγραφέως

Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν’ αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ’ αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ’ ένα πικρό χαμόγελο.
Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε
κι άλλες, κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!
Κάποτε τα δεινά έληξαν και στον τόπο εγκαθιδρύθηκε μια κουτσή και στραβή τάξη. Η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες ώρες αφόρητης φτώχειας. Η Κατοχή μάς είχε εξουθενώσει. Κάποιοι δικηγόροι ξεκίνησαν έναν αγώνα για αποζημιώσεις. Μάζευαν υπογραφές από συγγενείς θυμάτων. Υπόσχονταν -αν θυμάμαι καλά- δύο χιλιάδες το «κεφάλι». Πήγαν και στον πατέρα μου να υπογράψει, μα ο φτωχούλης αρνήθηκε με βδελυγμία. «Δεν κοστολογούνται τα κεφάλια των αδελφών μου», είπε. Κι ένιωσε πως ανταπέδιδε με τη φράση αυτή την καλύτερη τιμωρία στην επηρμένη μεταπολεμική Γερμανία, τη Γερμανία του οικονομικού θαύματος, που στηρίχθηκε στην ξένη εργασία και στην αφειδώς παρεχόμενη αμερικανική βοήθεια.
Αν σ’ όλη αυτή τη μακρά διαδικασία με πληγώνει κάτι, είναι όχι αυτή καθαυτή η εκτέλεση, αλλά η «νομιμότητα» αυτής της εκτέλεσης. Οι γερμανικές αρχές είχαν διακηρύξει πως για κάθε σκοτωμένο Γερμανό θα εκτελούνταν 40 άμαχοι Έλληνες. Ας το σκεφθούμε αυτό: 40 Έλληνες έναντι ενός Γερμανού! Έτσι μας κοστολόγισαν κι έτσι μας κοστολογούν. Ένας Έλληνας είναι υποπολλαπλάσιο του Γερμανού. Αυτό εκφράζει όχι απλώς τη ναζιστική θηριωδία αλλά τη γενικώτερη ευρωπαϊκή νοοτροπία. Γιατί, όπως πολύ σοφά έλεγε ο Ντισραέλι, «μπορεί μια αποικία ν’ απέκτησε ανεξαρτησία, αλλά δεν παύει γι’ αυτό το λόγο να είναι αποικία».
Αν σήμερα οι Γερμανοί δυστροπούν να πληρώσουν την επιδικασθείσα από τα Δικαστήρια αποζημίωση στους μαρτυρικούς κατοίκους του Διστόμου (και όχι μόνον του Διστόμου), δεν το κάνουν μόνο από τσιγκουνιά, το κάνουν για να μας ταπεινώσουν ακόμη μια φορά. αρνούνται υπόσταση στα δικαστήριά μας. Ουσιαστικά δεν αναγνωρίζουν σε μας υπόσταση κράτους. Παραπέμπουν το ζήτημα στον Υπουργό. Αυτός είναι ένας περιδεής εκπρόσωπος της Νέας Τάξης που δεν λογοδοτεί στον ελληνικό λαό αλλά στα Διευθυντήρια των Νέων Καιρών.
Αυτό που όμως με θλίβει δεν είναι η ψυχική κακομοιριά των κυβερνώντων, είναι το ηθικό κατάντημα κάποιων δημοσιογράφων. Άκουγα ένα μεσημέρι κάποιον ραδιοσχολιαστή που με άκρως περιφρονητική φωνή στιγμάτιζε τη συμπεριφορά των Διστομιτών, επειδή κατέφυγαν στα ασφαλιστικά μέτρα κατά των Γερμανών. Κι έλεγε: «Πού φθάσαμε…»! Έπρεπε να είχε ζήσει τη γερμανική φρίκη της Κατοχής, για να είχε δει το πού φθάνε το κτήνος όταν κυριεύει την ανθρώπινη ψυχή. Τι έκαναν οι κάτοικοι του Διστόμου από το να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη; Μήπως έπρεπε κι αυτοί – κι όχι μόνο αυτοί- να συμπεριφερθούν γερμανικά, δηλαδή να πιάσουν καμμιά πεντακοσαριά Γερμανούς τουρίστες και να τους κρατήσουν ομήρους ή να τους εκτελέσουν; Στα αντίποινα των Γερμανών εμείς δεν απαντήσαμε με αντίποινα. Οι Γερμανοί τιμωρήθηκαν ελάχιστα γι’ αυτά που διέπραξαν στον τόπο μας. Κάλυψαν ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που όφειλαν. Συνέχισαν τη ναζιστική πολιτική, όχι βέβαια στη γραμμή του Χίτλερ (δεν είναι ακόμη καιρός) αλλά στη γραμμή του Γκαίμπελς. Παραπλάνηση και εξαπάτηση. Και μετά αποθράσυνση. Θα ‘ρθει στιγμή που θα μας ζητήσουν αποζημίωση για τις σφαίρες που ξόδεψαν για να μας… σκοτώσουν.
Μέρος Δεύτερο
Το κείμενο που προηγήθηκε είχε γραφτεί προ πολλών ετών για να δημοσιευθεί στην εφημερίδα όπου αρθρογραφούσα επαγγελματικώς. Δεν δημοσιεύθηκε• και σε λίγες ημέρες «εκτελέστηκα» και δημοσιογραφικώς. Μου τράβηξαν το χαλί επιτηδείως κάτω από τα πόδια μου. Τώρα που ήλθαν οι δύσκολοι καιροί και η Γερμανία μάς φόρεσε καπίστρι, πολλοί σταθμοί και πάμπολλα έντυπα μού ζητούν να μιλήσω και να γράψω για τις περιβόητες αποζημιώσεις. Μου ζητήθηκε να μιλήσω και για τις εκτελέσεις. Κι αντιμετώπισα τις λοιδορίες δύο «καναλοκύνων». Αναφερόμουν στην εκτέλεση των συγγενών μου και στην υπέροχη στάση της γιαγιάς μου. Ήμουν μπροστά, όταν ο πατέρας τής ανακοίνωσε την εκτέλεση των δύο παιδιών της, των δύο αδελφών του. Η γιαγιά -βαθιά χριστιανική ψυχή- κατέβασε το μαύρο τσεμπέρι ως τα μάτια και πριν τυλίξει με αυτό το στόμα για να μη βγει κραυγή οδύνης, κατόρθωσε να μουρμουρίσει:
– Ο θεός να τους συγχωρέσει για το κακό που μου έκαναν!…
Κι έπειτα κλείστηκε στη βαθιά σιωπή της. Που και που ένα σιγαλό – σαν αγεράκι απαλό- μοιρολόι.
Πέρασαν κάποια χρόνια. Ήμουν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, την λεγόμενη τότε «Ογδόη». Ο πατέρας έφθασε ένα μεσημέρι ράκος στο σπίτι. Τον είχε επισκεφθεί στο κατάστημα του «Δραγώνα» (Αιόλου 89) ο άνθρωπος που είχε βάλει στη λίστα των μελλοθάνατων τα αδέρφια του. ήταν ετοιμοθάνατος• τον «κουράριζε» στον Άγιο Σάββα, εξάδελφός μου ογκολόγος. Του έμεναν λίγες ημέρες ζωής. Ζήτησε από τον εξάδελφό μου την άδεια να βγει για λίγες ώρες• έπρεπε κάποιον να δει. Και πήγε να βρει τον πατέρα μου. Δεν μπορούσε να ανέβει στον ημιώροφο. Τον ζήτησε και κατέβηκε ο πατέρας. Σαν τον είδε πάνιασε.
– Ήλθα να πάρω τη συγγνώμη σου, του είπε ο άλλος. Σε λίγες μέρες πεθαίνω…
Ο πατέρας, βαθιά συγκλονισμένος, μόλις κατόρθωσε να ψελλίσει μία φράση:
– Να ‘σαι συγχωρεμένος…
Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και κλείστηκε στο γραφειάκι που ήταν το λογιστήριο. Δεν ήθελε να τον δει κανείς με δάκρυα στα μάτια. Ήταν ένας μικρόσωμος άνθρωπος με υψηλή περηφάνεια. Μας τα είπε στο σπίτι με αναφιλητά. Ήταν η πρώτη φορά που μάλωσα με τον πατέρα μου. Με τη σκληρότητα της νεανικής ηλικίας πίστευα πως η συγγνώμη σ’ έναν εγκληματία συνιστά αδικία. Σήμερα το ίδιο θα έπραττα κι εγώ, Αυτό δεν σημαίνει πως έκοψα να είμαι Μανιάτης. Αλλά η πείρα μιας μακράς ζωής με εδίδαξε ότι η καλύτερη εκδίκηση είναι η συγγνώμη. Γι’ αυτό συγχωρώ και τον δημοσιογράφο – κάποτε φίλο- και τα παρασαρκώματα που τον περιστοιχίζουν, που, χωρίς να φορούν την στολή της «Βέρμαχτ», συνεχίζουν με άλλα μέσα το έργο τους.
Συγχωρώ ακόμη και τους Γερμανούς δημοσιογράφους, τραπεζίτες και πολιτικούς για όσα μας κάνουν. Κι όχι απλώς τους συγχωρώ, αλλά τους ευγνωμονώ. Από τη δική τους αγνώμονα στάση, θα ξεπηδήσει η δική μας ανάταση, η νέα εθνική μας επανάσταση. Όχι κατά των Γερμανών αλλά κατά των υπολειμμάτων του δωσιλογισμού που «κοπροκρατούν» (το ρήμα του Ελύτη) πολιτικά και οικονομικά τη δόλια πατρίδα μας.
Υ.Γ. Το πρωτότυπο κείμενο είναι δημοσιευμένο σε πολυτονικό

ΕΥΘΥΜΙΟΥΓΙΑΝΝΗΣ έγραψε:
Για αυτούς που γεννήθηκαν πριν το 1960...

Για αυτούς που γεννήθηκαν πριν το 1960...

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
.......................................
.......................................
.......................................
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Είμαι από τους παλιούς, αλλά ευτυχώς όχι τόσο!

Είχα την τύχη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) να γεννηθώ την δεκαετία του ΄60 σε χωριό (τότε 70 κατοίκων), αναπόφευκτα είχα την τύχη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) να μεγαλώσω σαν παιδί.

Έχω την τύχη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) να μένω ακόμη σ΄ αυτό το χωριουδάκι των 120 πλέον κατοίκων και να ακούω ευτυχισμένος :

Είχα την τύχη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) να μεγαλώσω την εποχή των Olympians, με τα παιδιά των λουλουδιών .

Έχω την τύχη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) να μη βρίζει κανείς την γενιά μου !!!

Εχω την ατυχία (αν υπάρχει τύχη … που δεν υπάρχει ρε γαμώτο, γιατί δεν είμαι άτυχος όλα αυτά τα χρόνια. ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ είμαι.) να με κυβερνάνε προδότες που γεννήθηκαν ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ πριν το 1960

PARANOIA έγραψε:

ΕΥΘΥΜΙΟΥΓΙΑΝΝΗΣ έγραψε:
Για αυτούς που γεννήθηκαν πριν το 1960...

Για αυτούς που γεννήθηκαν πριν το 1960...

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
.......................................
.......................................
.......................................
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Είμαι από τους παλιούς, αλλά ευτυχώς όχι τόσο!

Είχα την τύχη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) να γεννηθώ την δεκαετία του ΄60 σε χωριό (τότε 70 κατοίκων), αναπόφευκτα είχα την τύχη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) να μεγαλώσω σαν παιδί.

Έχω την τύχη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) να μένω ακόμη σ΄ αυτό το χωριουδάκι των 120 πλέον κατοίκων και να ακούω ευτυχισμένος :

Είχα την τύχη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) να μεγαλώσω την εποχή των Olympians, με τα παιδιά των λουλουδιών .

Έχω την τύχη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) να μη βρίζει κανείς την γενιά μου !!!

Εχω την ατυχία (αν υπάρχει τύχη … που δεν υπάρχει ρε γαμώτο, γιατί δεν είμαι άτυχος όλα αυτά τα χρόνια. ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ είμαι.) να με κυβερνάνε προδότες που γεννήθηκαν ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ πριν το 1960

Κράτα την επιλογή να μένεις εκεί που είσαι.. Σε ζηλέυω γι αυτό...
Ας κρατήσουμε όλοι με υπευθυνότητα τη συνείδηση του τελευταίου δικού σου (ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.. ) λάθους.. κι ας προχωρήσουμε παρακάτω με τη θέληση να διορθώσουμε τα λάθη μας...

Εμεις που γεννηθηκαμε το 1984 γιατι να τραβαμε τις παπαριες που κανανε οι παλαιοτεροι;; Γιατι η χωρα που γεννηθηκα να θελει με τον εναν η αλλο τροπο να με δει να ξενιτευομαι;;; Γιατι εδω και 1,5 χρονο δε βλεπω πλεον Ελληνα να χαμογελαει;; Γιατι ολοι μας ειμαστε σαν ζαλισμενα κοτοπουλα;;